Folkliefhebbers met enige jaren op de teller, herinneren zich vast de naam van deze multi-instrumentalist en componist:toen in 1967 Mike Clarke en David Crosby The Byrds verlaten hadden en Roger McGuinn en Chris Hillman met z’n tweeën achterbleven, moesten ze op zoek naar nieuwe bandleden. Hillman, die z’n roots diep in de country had liggen, bracht Gram Parsons aan boord en met hun drie besloten ze een plaat op te nemen, gewijd aan de geschiedenis van de Amerikaanse folk, gebaseerd op hillbilly, country en bluegrass. Ze huurden een studio en haalden lokale muzikanten binnen, ter ondersteuning. John Hartford en Clarence white waren er daar twee van en onder leiding van producer Peter Asher namen ze “Sweetheart of the Rodeo” op, een heuse mijlpaal in de geschiedenis van de rockmuziek, want ze wordt algemeen gezien als het startpunt van de country-rock. Over de impact van de inbreng van John Hartford is iedereen het eens: die was essentieel voor het geluid van de plaat, die decennia lang dé referentie zou zijn voor alles en iedereen, die nadien kwam: zonder die plaat waren er geen Flying Burrito Brothers, geen Poco, geen Eagles en, bij uitbreiding, geen Jackson Browne en geen Alison Krauss. Dat succes en die erkenning waren voor een vrije geest als John Hartford nochtans geen aanleiding om zich in te schrijven in de discipline, die van een bandlid verwacht wordt: al toerde hij wereldwijd met The Byrds, en ging intussen door met liedjes schrijven en soloplaten maken.

Ongeveer gelijktijdig met de release van “Sweetheart…” schreef Hartford wat later zijn pensioennummer zou blijken te zijn: “Gentle on my Mind” vloeide uit zijn pen en werd opgepikt door superster Glen Campbell, werd een wereldhit en leverde Hartford twee Grammy’s op, samen met voldoende centen om één van zijn jeugddromen waar te maken. Hartford werd stuurman op één van de bekende raderschepen, die zo typisch zijn voor de Mississippi. Ondertussen bleef hij ook liedjes schrijven en bleef hij optreden, wanneer hij er zin in had en zo kwam het dat hij in 1977 een zeldzame keer in Europa te vinden was en het sprak vanzelf dat hij op die tournee ook het Duitse Bremen aandeed, een magische plek, waar elke zichzelf respecterende Amerikaanse muzikant, wilde gespeeld hebben. Op 28 februari 1977 stond Hartford dus op het podium van de Post-Aula en, zoals toen gebruikelijk was, werd dat concert opgenomen door Radio Bremen. We mochten de voorbije weken al merken dat al die opnames mondjesmaat vrijgegeven worden en in uitstekende kwaliteit als CD verschijnen en dit is dus een nieuwe stap in het openbaren van die concertenreeks.

Hartford stond helemaal alleen op het podium, maar zijn stem, fiddle, gitaar en banjo volstonden om het, stampvoetend een heerlijk concert te spelen, waarin hij de toeschouwers meenam op een snelle reis doorheen de Amerikaanse folkmuziek, aan de hand van negentien songs, waarvan veertien van eigen hand en covers van classics als “Buffalo Gals”, “Salty Dog Blues”, Turn Your Radio On” en Orange Blossom Special”. Dat lever op deze CD haast 80 minuten prinsheerlijke muziek op, fantastisch gespeeld, op de typische Hartford-wijze gezongen, van hilarische bindteksten voorzien en dus, in één woord: entertainment van grote klasse. Als we nu terugkijken, zou het na die periode nog een kwart eeuw duren voor Hartford, die wel al die tijd actief bleef, in 2000 “opgevist” werd door de gebroeders Coen en hij een flink deel van de soundtrack van “O Brother, Where Art Thou” mocht aanleveren. Dat leverde hem een, vlak voor hij op 4 juni 2001 overleed, een derde Grammy op en een plaatsje in de rij der allergrootsten van de Amerikaanse muziek. De man is dus net twintig jaar geleden overleden, maar zijn muziek is er voor eeuwig. Absoluut aanbevolen, deze CD, voor iedereen met een hart voor Americana en alles wat er aan vasthangt!

(Dani Heyvaert)